Desire to never go Home

Κίτρινη μέρα σήμερα.

Όχι ότι η ατμόσφαιρα πήρε μια απόχρωση του κίτρινου..αλλά μου βγάζει την ίδια ξινή αφυδατωμένη αίσθηση που μου βγάζει αυτό το χρώμα.

Όλα αλλάζουν λοιπόν.

Θυμάμαι εκείνες τις μπορντό μέρες. Ζεστές, από άποψη ψυχής.

Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που δέχονται αλλαγές στην ζωή τους.

Αλλά από το μπορντό στο κίτρινο είναι λες και κάτι δεν πήγε καλά.

"Ισως"

Τι αφηρημένη που είμαι.

Έβαλα το αριστερό γάντι στο δεξί χέρι.

Είναι όμως πολλά τα σκαλιά μέχρι την έξοδο.

Με βάζουν σε σκέψεις.

"Μήπως να γυρίσω πίσω;"

"Μήπως να τρέξω και να χαθώ όσο είναι ακόμα νωρίς;"

Τόσες σκέψεις.Τόσο λίγος χώρος.

Η τύχη μου ασταθής και άχαρη, ποτέ δεν βασίστηκα σε αυτήν.

Μα σαν άπλωσα το χέρι μου να ανοίξω την πόρτα, 

ένιωθα πως της παραδόθηκα ολοκληρωτικά.