run rubbit run

Άλλη μια ευκαιρία χαμένη.
Ευκαιρία για αλλαγή.
Άλλη μια από εκείνες τις στιγμές,
που εκεί που πας να χωνέψεις 
ότι δεν πρέπει να περιμένεις πολλά από την ζωή σου
ή από τους ανθρώπους,
πέφτεις θύμα κάποιας ψευτιάς .
Κάποιας στιγμής προσωρινής ευτυχίας.
Πόσες ήταν οι φορές που αυτή η άφωνη φωνή στο βάθος του μυαλού σου
ήταν ο μόνος που  άκουσε τι έχεις να πεις.
Και σε καταλαβαίνει τις περισσότερες φορές.
Είναι όμως και μερικές φορές που δεν σε ερμηνεύει.
Ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.
Και τότε τι κάνεις εσύ?
Αράζεις.
Ανάβεις και ένα τσιγάρο
και περιμένεις.
Το τι περιμένεις,
το βρίσκεις άλλη φορά.

Νιώσε και εσύ την Fiera

Ήταν ωραία μέρα.
Τίποτα δεν έδειχνε πως θα την χαλάσει.
Ξύπνησα με μια αίσθηση πως όλα έχουν τελειώσει.
Οι εικόνες του παρελθόντος είχαν αρχίσει να θαμπώνουν,
σχεδόν να ξεριζώνονται από το μυαλό μου.

Βγήκα από το σπίτι και προχώρησα λίγα μέτρα
όταν αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου
δεν το άντεξε η συνείδηση μου και το σώμα μου.
Έπεσα στα γόνατα κλείνοντας τα μάτια μου τόσο σφιχτά
που νόμιζα πως θα εκραγούν.
Δεν ήθελα άλλο να σε κοιτάζω.
Δεν άντεχα το θέαμα.
Η κατάντια σου, 
όπου είχα αποκλειστικά την ευθύνη.
Ένιωθα μια τρύπα στο στομάχι 
και τον αέρα να την διαπερνά μανιασμένα,
σαν να θέλει να με διαλύσει σε κομμάτια.

Με πλησίασες.
Χωρίς να περιμένεις πολύ, έσκυψες στο ύψος που βρισκόμουν.
Ήσουν τόσο κοντά μου που σχεδόν ένιωθα τον ρυθμό της ανάσας σου.
Μου σήκωσες το κεφάλι όσο χρειάστηκε για να σε κοιτάξω.
Δεν αντιστάθηκα.
Το ήξερα πως δεν έχει πλέον νόημα.
Έτσι άνοιξα τα μάτια μου.

Το πρόσωπο σου.
Τόσο οικείο
μα τόσο διαφορετικό πια.
Τόσο διαφορετικό..
Μου έλειπες.
Αλλά έπρεπε να σε ξεχάσω μου λέγανε.
Δεν θα ήθελες έτσι κι αλλιώς να με ξαναδείς
μετά από αυτό που έγινε.
Αυτό που έκανα.
Τα φάρμακα με κρατούσαν ψύχραιμη τώρα.
Δεν θα ξανά βγω εκτός ελέγχου όσο τα παίρνω.

Ήθελα να σε αγγίξω.
Να χαϊδέψω το πρόσωπο σου.
Το πρόσωπο αυτό που για μένα κάποτε σήμαινε τα πάντα
Και που με την ίδια μου την παράνοια τα κατέστρεψα όλα.

Τόλμησα να σηκώσω το χέρι μου
Αργά.Πολύ αργά.
Το τρέμουλο με εμπόδιζε.
Μέχρι που μια απότομη κίνηση σου με ξάφνιασε.
Κάτι άλλο με εμπόδιζε αυτή την φορά.
Το χέρι σου έπιασε το δικό μου.

Η καρδία μου χτυπούσε τόσο δυνατά 
που πονούσα.
Η ένταση στο πρόσωπο σου με μπέρδευε
Μπορούσα να διακρίνω ένα αμήχανο χαμόγελο.

Τότε βγήκαν οι πρώτες λέξεις από το στόμα σου.
"Δεν θα ήθελα να το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
Ήρθα σήμερα εδώ για να δεις το αποτέλεσμα των πράξεων σου.
Να σου δημιουργηθούν εικόνες που ποτέ δεν θα σταματήσουν να σε στοιχειώνουν.
Γιατί έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό.
Οι αναμνήσεις ξέρεις , σου είναι απαραίτητες
για να μην ξεχάσεις ποτέ ποια είσαι."

Και έφυγε.
Με αποτελείωσε και με παράτησε στον δρόμο.
Ανίκανη να κάνω οποιαδήποτε κίνηση.
Μου άξιζε όμως.

Some kind of madness

Γνώριμο μέρος.
Προσπαθώ να ανακαλέσω τις αναμνήσεις με όλη την δύναμη του σώματος μου.
Τι είναι αυτό το μέρος;
Μου μοιάζει τόσο οικείο.
Μου ζεσταίνει την καρδιά.
Το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου το νιώθω να με τσουρουφλίζει ελαφρά.
Νιώθω το δεξί μου χέρι βαρύ.
Μα τι είναι αυτό;
Μπουκάλι;
Ω μα ναι! Αλκοόλ.
Είναι σχεδόν άδειο.
Μάλλον αυτό κάνει το αίμα μου να βράζει.
Να κυλάει στις φλέβες του προσώπου μου και να νιώθω πως παίρνω φωτιά.
Πώς να έφτασα μέχρι εδώ άραγε;
Φαίνεται για άλλη μια φόρα ξεπέρασα τα όρια μου.
Έχασα τον έλεγχο.
Μέθυσα.
Θυμάμαι τα τελευταία μου λόγια πριν ανοίξω το μπουκάλι.

"Θα μεθύσω για να νιώσω ερωτευμένη ξανά"

Μα τούτη την στιγμή δεν νιώθω έρωτα.
Δεν νιώθω ευφορία.
Νιώθω το ίδιο μαχαίρι που μπήχτηκε στα σωθικά μου τότε.
Το νιώθω ξανά.
Το νιώθω να κάνει κύκλους,να κομματιάζει το μέσα μου.

Όταν ξεφύγω από την μέθη μου, θα έρθω να σε βρω.
Ή μήπως το έχω ήδη κάνει;