Ήταν ωραία μέρα.
Τίποτα δεν έδειχνε πως θα την χαλάσει.
Ξύπνησα με μια αίσθηση πως όλα έχουν τελειώσει.
Οι εικόνες του παρελθόντος είχαν αρχίσει να θαμπώνουν,
σχεδόν να ξεριζώνονται από το μυαλό μου.
Βγήκα από το σπίτι και προχώρησα λίγα μέτρα
όταν αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου
δεν το άντεξε η συνείδηση μου και το σώμα μου.
Έπεσα στα γόνατα κλείνοντας τα μάτια μου τόσο σφιχτά
που νόμιζα πως θα εκραγούν.
Δεν ήθελα άλλο να σε κοιτάζω.
Δεν άντεχα το θέαμα.
Η κατάντια σου,
όπου είχα αποκλειστικά την ευθύνη.
Ένιωθα μια τρύπα στο στομάχι
και τον αέρα να την διαπερνά μανιασμένα,
σαν να θέλει να με διαλύσει σε κομμάτια.
Με πλησίασες.
Χωρίς να περιμένεις πολύ, έσκυψες στο ύψος που βρισκόμουν.
Ήσουν τόσο κοντά μου που σχεδόν ένιωθα τον ρυθμό της ανάσας σου.
Μου σήκωσες το κεφάλι όσο χρειάστηκε για να σε κοιτάξω.
Δεν αντιστάθηκα.
Το ήξερα πως δεν έχει πλέον νόημα.
Έτσι άνοιξα τα μάτια μου.
Το πρόσωπο σου.
Τόσο οικείο
μα τόσο διαφορετικό πια.
Τόσο διαφορετικό..
Μου έλειπες.
Αλλά έπρεπε να σε ξεχάσω μου λέγανε.
Δεν θα ήθελες έτσι κι αλλιώς να με ξαναδείς
μετά από αυτό που έγινε.
Αυτό που έκανα.
Τα φάρμακα με κρατούσαν ψύχραιμη τώρα.
Δεν θα ξανά βγω εκτός ελέγχου όσο τα παίρνω.
Ήθελα να σε αγγίξω.
Να χαϊδέψω το πρόσωπο σου.
Το πρόσωπο αυτό που για μένα κάποτε σήμαινε τα πάντα
Και που με την ίδια μου την παράνοια τα κατέστρεψα όλα.
Τόλμησα να σηκώσω το χέρι μου
Αργά.Πολύ αργά.
Το τρέμουλο με εμπόδιζε.
Μέχρι που μια απότομη κίνηση σου με ξάφνιασε.
Κάτι άλλο με εμπόδιζε αυτή την φορά.
Το χέρι σου έπιασε το δικό μου.
Η καρδία μου χτυπούσε τόσο δυνατά
που πονούσα.
Η ένταση στο πρόσωπο σου με μπέρδευε
Μπορούσα να διακρίνω ένα αμήχανο χαμόγελο.
Τότε βγήκαν οι πρώτες λέξεις από το στόμα σου.
"Δεν θα ήθελα να το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
Ήρθα σήμερα εδώ για να δεις το αποτέλεσμα των πράξεων σου.
Να σου δημιουργηθούν εικόνες που ποτέ δεν θα σταματήσουν να σε στοιχειώνουν.
Γιατί έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό.
Οι αναμνήσεις ξέρεις , σου είναι απαραίτητες
για να μην ξεχάσεις ποτέ ποια είσαι."
Και έφυγε.
Με αποτελείωσε και με παράτησε στον δρόμο.
Ανίκανη να κάνω οποιαδήποτε κίνηση.
Μου άξιζε όμως.
Τίποτα δεν έδειχνε πως θα την χαλάσει.
Ξύπνησα με μια αίσθηση πως όλα έχουν τελειώσει.
Οι εικόνες του παρελθόντος είχαν αρχίσει να θαμπώνουν,
σχεδόν να ξεριζώνονται από το μυαλό μου.
Βγήκα από το σπίτι και προχώρησα λίγα μέτρα
όταν αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου
δεν το άντεξε η συνείδηση μου και το σώμα μου.
Έπεσα στα γόνατα κλείνοντας τα μάτια μου τόσο σφιχτά
που νόμιζα πως θα εκραγούν.
Δεν ήθελα άλλο να σε κοιτάζω.
Δεν άντεχα το θέαμα.
Η κατάντια σου,
όπου είχα αποκλειστικά την ευθύνη.
Ένιωθα μια τρύπα στο στομάχι
και τον αέρα να την διαπερνά μανιασμένα,
σαν να θέλει να με διαλύσει σε κομμάτια.
Με πλησίασες.
Χωρίς να περιμένεις πολύ, έσκυψες στο ύψος που βρισκόμουν.
Ήσουν τόσο κοντά μου που σχεδόν ένιωθα τον ρυθμό της ανάσας σου.
Μου σήκωσες το κεφάλι όσο χρειάστηκε για να σε κοιτάξω.
Δεν αντιστάθηκα.
Το ήξερα πως δεν έχει πλέον νόημα.
Έτσι άνοιξα τα μάτια μου.
Το πρόσωπο σου.
Τόσο οικείο
μα τόσο διαφορετικό πια.
Τόσο διαφορετικό..
Μου έλειπες.
Αλλά έπρεπε να σε ξεχάσω μου λέγανε.
Δεν θα ήθελες έτσι κι αλλιώς να με ξαναδείς
μετά από αυτό που έγινε.
Αυτό που έκανα.
Τα φάρμακα με κρατούσαν ψύχραιμη τώρα.
Δεν θα ξανά βγω εκτός ελέγχου όσο τα παίρνω.
Ήθελα να σε αγγίξω.
Να χαϊδέψω το πρόσωπο σου.
Το πρόσωπο αυτό που για μένα κάποτε σήμαινε τα πάντα
Και που με την ίδια μου την παράνοια τα κατέστρεψα όλα.
Τόλμησα να σηκώσω το χέρι μου
Αργά.Πολύ αργά.
Το τρέμουλο με εμπόδιζε.
Μέχρι που μια απότομη κίνηση σου με ξάφνιασε.
Κάτι άλλο με εμπόδιζε αυτή την φορά.
Το χέρι σου έπιασε το δικό μου.
Η καρδία μου χτυπούσε τόσο δυνατά
που πονούσα.
Η ένταση στο πρόσωπο σου με μπέρδευε
Μπορούσα να διακρίνω ένα αμήχανο χαμόγελο.
Τότε βγήκαν οι πρώτες λέξεις από το στόμα σου.
"Δεν θα ήθελα να το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
Ήρθα σήμερα εδώ για να δεις το αποτέλεσμα των πράξεων σου.
Να σου δημιουργηθούν εικόνες που ποτέ δεν θα σταματήσουν να σε στοιχειώνουν.
Γιατί έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό.
Οι αναμνήσεις ξέρεις , σου είναι απαραίτητες
για να μην ξεχάσεις ποτέ ποια είσαι."
Και έφυγε.
Με αποτελείωσε και με παράτησε στον δρόμο.
Ανίκανη να κάνω οποιαδήποτε κίνηση.
Μου άξιζε όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου