Και ήταν μόνος.
Και δεν έβαζε όρια στον εαυτό του.
"Ποιο το νόημα άλλωστε,
δεν υπάρχει τίποτα που να μου δίνει την ίδια ευχαρίστηση" έλεγε
Και συνέχιζε να καταστρέφει τον εαυτό του με τον δικό του αγαπημένο τρόπο.
Δεν περίμενε να του συμβεί κάτι όμοιο με τις ταινίες που έβλεπε.
Κάτι που θα τον ταρακουνούσε για να αλλάξει τρόπο ζωής.
Όμως μια μέρα στο μετρό, όχι μακριά από την δική του πραγματικότητα,
την είδε.
Και τότε για πρώτη φορά ένιωσε μια δροσερή αύρα
να διαπερνάει το κορμί του και να τον ανατριχιάζει γλυκά.
Ένιωσε για πρώτη φορά πως μπορεί να δει χρώματα και χωρίς τα ναρκωτικά.
Ένιωσε για πρώτη φορά ότι υπάρχει μαγεία και χωρίς τα ναρκωτικά.
Ότι μπορεί να βλέπει νεράιδες και χωρίς τα ναρκωτικά.
Όμως δεν ήξερε αν θα κατάφερνε να της πιάσει το χέρι,
έστω και για λίγο.
Έκατσε δίπλα στην μικρή νεράιδα.
Την κοίταξε όπως δεν είχε κοιτάξει κανέναν ως τώρα στην μίζερη ζωή του και η κοπέλα χαμογέλασε και τον κοιτούσε και εκείνη.
Η έλξη ήταν αμοιβαία αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από κανέναν τους.
Ήταν λες και η σιωπή μιλούσε για 'κείνους.
Δεν ήθελε να κατέβει από το μετρό παρόλο που είχε φτάσει στον προορισμό του.
Την κοίταζε ακόμα καθώς 3 στάσεις αργότερα η κοπέλα έκανε κίνηση για να σηκωθεί.
Την έπιασε απ'ο τον καρπό και τότε πρώτη φορά είπε.
"Είσαι νεράιδα; "
και η κοπέλα χαμογέλασε και πέρασε απαλά την παλάμη της στην δική του
κάνοντας μια κίνηση να τον σηκώσει από την θέση του για να έρθει μαζί της.
Το άγγιγμα της ήταν απαλό,βελούδινο.
Το βλέμμα της ήταν σταθερό και σίγουρο.
Σαν να ήξερε πολλά και να είχε γνωρίσει την ευτυχία στην ζωή της.
Φαινόταν πως είχε μάθει να αναγνωρίζει την ομορφιά γύρω της και να την εκτιμάει.
Και αυτό ακριβώς ήταν που χρειαζόταν να του δείξει για να σταματήσει την πρέζα.
Δεν ήταν πια μόνος.
Και τότε τους είδα.
Να περπατάνε τον δρόμο μαζί, με το χέρι του μέσα στο δικό της χέρι.
Τον προστάτευε.
Ο πάγκος με τα βιβλία απλωνόταν ακόμα μπροστά μου και το βιβλίο που κρατούσα στο χέρι μου
ήταν ανοιχτό σε μία σελίδα που άνοιξα καταλάθος στην αποβλάκωση μου καθώς τους κοίταζα.Γύρισα το βιβλίο να δω ξανά τον τίτλο "Drugs?" γιατί τον είχα ξεχάσει και το άνοιξα πάλι στην σελίδα εκείνη.
"Drugs?
Why drugs..?
You haven't found the person who
will show you that life is beautiful
even without drugs yet ..
You haven't fall in love.
..and love is like a sin my love."
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου και άφησα το βιβλίο στην θέση του.
Άνοιξα την τσάντα μου και κοίταξα μέσα.
Τότε έφυγα βιαστικά.
Είχε έρθει η ώρα για την δόση μου.
Και δεν έβαζε όρια στον εαυτό του.
"Ποιο το νόημα άλλωστε,
δεν υπάρχει τίποτα που να μου δίνει την ίδια ευχαρίστηση" έλεγε
Και συνέχιζε να καταστρέφει τον εαυτό του με τον δικό του αγαπημένο τρόπο.
Δεν περίμενε να του συμβεί κάτι όμοιο με τις ταινίες που έβλεπε.
Κάτι που θα τον ταρακουνούσε για να αλλάξει τρόπο ζωής.
Όμως μια μέρα στο μετρό, όχι μακριά από την δική του πραγματικότητα,
την είδε.
Και τότε για πρώτη φορά ένιωσε μια δροσερή αύρα
να διαπερνάει το κορμί του και να τον ανατριχιάζει γλυκά.
Ένιωσε για πρώτη φορά πως μπορεί να δει χρώματα και χωρίς τα ναρκωτικά.
Ένιωσε για πρώτη φορά ότι υπάρχει μαγεία και χωρίς τα ναρκωτικά.
Ότι μπορεί να βλέπει νεράιδες και χωρίς τα ναρκωτικά.
Όμως δεν ήξερε αν θα κατάφερνε να της πιάσει το χέρι,
έστω και για λίγο.
Έκατσε δίπλα στην μικρή νεράιδα.
Την κοίταξε όπως δεν είχε κοιτάξει κανέναν ως τώρα στην μίζερη ζωή του και η κοπέλα χαμογέλασε και τον κοιτούσε και εκείνη.
Η έλξη ήταν αμοιβαία αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από κανέναν τους.
Ήταν λες και η σιωπή μιλούσε για 'κείνους.
Δεν ήθελε να κατέβει από το μετρό παρόλο που είχε φτάσει στον προορισμό του.
Την κοίταζε ακόμα καθώς 3 στάσεις αργότερα η κοπέλα έκανε κίνηση για να σηκωθεί.
Την έπιασε απ'ο τον καρπό και τότε πρώτη φορά είπε.
"Είσαι νεράιδα; "
και η κοπέλα χαμογέλασε και πέρασε απαλά την παλάμη της στην δική του
κάνοντας μια κίνηση να τον σηκώσει από την θέση του για να έρθει μαζί της.
Το άγγιγμα της ήταν απαλό,βελούδινο.
Το βλέμμα της ήταν σταθερό και σίγουρο.
Σαν να ήξερε πολλά και να είχε γνωρίσει την ευτυχία στην ζωή της.
Φαινόταν πως είχε μάθει να αναγνωρίζει την ομορφιά γύρω της και να την εκτιμάει.
Και αυτό ακριβώς ήταν που χρειαζόταν να του δείξει για να σταματήσει την πρέζα.
Δεν ήταν πια μόνος.
Και τότε τους είδα.
Να περπατάνε τον δρόμο μαζί, με το χέρι του μέσα στο δικό της χέρι.
Τον προστάτευε.
Ο πάγκος με τα βιβλία απλωνόταν ακόμα μπροστά μου και το βιβλίο που κρατούσα στο χέρι μου
ήταν ανοιχτό σε μία σελίδα που άνοιξα καταλάθος στην αποβλάκωση μου καθώς τους κοίταζα.Γύρισα το βιβλίο να δω ξανά τον τίτλο "Drugs?" γιατί τον είχα ξεχάσει και το άνοιξα πάλι στην σελίδα εκείνη.
"Drugs?
Why drugs..?
You haven't found the person who
will show you that life is beautiful
even without drugs yet ..
You haven't fall in love.
..and love is like a sin my love."
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου και άφησα το βιβλίο στην θέση του.
Άνοιξα την τσάντα μου και κοίταξα μέσα.
Τότε έφυγα βιαστικά.
Είχε έρθει η ώρα για την δόση μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου